jueves, 30 de junio de 2011

Legends no VH1 "The Doors"

Este é o documental da serie 'Legends' da canle VH1, adicado a Jim Morrison e The Doors. A historia de sempre, que todo coñecemos, moi ben contada (e moi mal subtitulada), pero o mellor está na cuarta parte cando recollen os tetimonios da chavalada conservadora de Miami despois daquel mítico concerto do 69 (no Dinner Key Auditorium en Miami, Florida, o certo é debeu ser un auténtico circo!!!), todos indignados polo que acaban de ver. 
A miña pregunta é... ¿qué ían a ver eles?.


The Doors Converse

miércoles, 29 de junio de 2011

The Movements "Follow The Movements"

A banda sueca The Movements conmemoran os seus primeiros dez anos de existencia con este discazo "Follow the Movements". Contén 6 temas novos na cara a, bueno 4 son realmente novos, e dous máis son anteriores pero seguían inéditos, e na cara b completan o vinilo incluíndo o seu primeiro ep "Drag Me Up" do 2004, de cando aínda se chamaban The Lost Movements. Un disco novo no que ademáis podedes ve-la súa evolución, dende os seus comezos influenciados polos Stranglers e os 13th Floor Elevators e todo o revival garagero dos anos 80, ata os seus temas actuais, cos que The Movements se están a converter nun referente polo seu xeito de transgredi-lo purismo do garage 60's dende a máis absoluta devoción, como en 'The Confession' ou a máis escura 'Vicious and Vast'.

THE MOVEMENTS "Follow The Movements"
(Teen Sound Recs./Misty Lane, 2011)

faite con Follow The Movements no blog Nosotros somos los Muertos:
*na mesma entrada tedes tódo-los seus álbumes e uns cantos eps, aproveitade.


Curtinaitis

Seguimos de paseo polo bandcamp, e aquí atopamos recén subidos un par de temas dos compostelanos Curtinaitis, os que non coñecía de nada, pero estarei atento a pillalos en directo. Os temas son 'Cheap Dirt' e 'After Post-Pictorical Sailing', sobre todo recoméndovos o primeiro, que igual eles non o pretendían, pero a mín sóame a Rollins Band total (de Henry Rollins), i encántame!!!! Esa mestura de rock (rock'n'roll, non do outro), un par de toques funk, e unha capa de actitude hardcore, que sobre todo nese primeiro tema está todo moi esquilibrado. Tamén podedes escoitar outro tema máis ('Hey Neno') no seu myspace. E a Rimas, se non lle gustan, que se joda.

CURTINAITIS "Curtinaitis"
(autoed. 2011)


Facédevos cos temas de Curtinaitis no seu bandcamp:



martes, 28 de junio de 2011

Jane Joyd no Ultramarinos.


Este Sábado... 12 anos coa RifRocKerZ BluesBand

Esta semana celebramo-lo noso 12º Aniversario.
Consultade todo o programa e non vo-lo perdades!!!


Comezamos este Sábado (2 de Xullo) co directo da
RifRocKerZ BluesBand
nun concerto de homenaxe a The Doors polos 40 anos sen Jim Morrison, 
e despois sesión de Bibliotecario Yeyé (dos Metralletas Lecheras).



lunes, 27 de junio de 2011

descarga "The Charles Bronson's Revenge Vol.3"

Aínda estaba pendente de subir o terceiro volume da serie The Charles Bronson's Revenge!!! Aquí o tedes...

Munstaphà: "A Vinganza de Charles Bronson Vol.3"
[sesión Rif-Rock 17-06-2011]


descarga Revenge Vol.3


domingo, 26 de junio de 2011

viernes, 24 de junio de 2011

Este Sábado Kurco... SpockSystem!!!

Hoxe 'Del Apropiacionismo' en LdN.

Hoxe en Libro de Notas, nova entrega da columna De Ventrílocuos Impostores. Desta vez inaugurando unha serie ficticia e ambulante adiacada ó apropiacionismo, ás copias, e as versións. Nesta primeira entrega de introducción, tres exemplos moi paradigamáticos do folk nortemericano...



Por insistencia popular nos introducimos en el mundo de las versiones, que periódicamente irán apareciendo entre las demás entregas de esta columna.
Afrontar un tema como este puede resultar tan amplio como intentar destripar la misma esencia de la música. Como todas las artes, crece y evoluciona en el tiempo a través de la repetición, la transformación, el apropiacionismo y la copia. Pero también por negación, rechazo y búsqueda de lo opuesto incluso antes que de la innovación. No habría Mozart sin música barroca, al igual que el punk de los 70 no tendría sentido sin su oposición a los dinosaurios del rock de la década, o también hoy seríamos huérfanos de mucho si Gustav Mahler no se hubiese propuesto superar a Beethoven. Así tanto en el academicismo más exquisito como en todas las manifestaciones de la música popular, la copia es un requisito imprescindible para mejorar. Incluso cuando tu obsesión es la de oponerte a otra cosa, siempre hay un referente de partida.

Lo fascinante de la copia solo llega cuando rompe barreras, cuando una composición es transformada en otra cosa, cuando el usurpador la hace propia y la adapta a su propio código intentando convencernos de que así es mejor. Cuando alguien busca interpretar algo igual que su creador pierde el tiempo en lo creativo, puede ser un buen ejercicio técnico, o un divertimento para quien le escuche, pero nada más. Solamente cuando se modifican los tempos, o el ritmo o cualquier elemento que haga traspasar las barreras estilísticas, el apropiacionismo mueve al mundo. Por eso en esta serie iremos destripando algunos de los parámetros de la copia. Hoy empezamos con algo fácil: tres ejemplos en el folklore norteamericano.

Sin duda alguna la época dorada del apropiacionismo fue la década de 1960, hasta entonces, los conjuntos y las orquestas se dedicaban mayoritariamente a reinterpretar grandes éxitos de otros consolidados buscando la mayor excelencia posible como vía de prestigio. Por supuesto que esta norma se rompe ya durante los 50, pero será en los gloriosos 60 cuando desaparecen por los complejos, los grupos se multiplican, y las versiones son normalmente su punto de partida para venderse a una audiencia mayor, igual que hasta entonces, pero ahora algunas bandas persiguen otros objetivos: hacer la versión más salvaje, más ruidosa, más rápida, más rítmica, más melódica, y por fin, la más innovadora. Tan pronto como un nuevo tema tenía un cierto éxito, surgían decenas de versiones todavía en la misma temporada.... incluso a veces se solapaban, y ya nadie recordaba la original.

Un ejemplo perfecto es el de ‘Have Love will Travel’, en una década el imaginario colectivo cambio su autoría para siempre, y eso que su autor, es uno de los pioneros y piezas clave en la historia del rock’n’roll, Richard Berry, autor también de una de las canciones más famosas de todos los tiempos, ‘Louie Louie’ de 1955 y evidentemente la más versionada de la historia y que eclipsó todos sus éxitos posteriores. Uno de ellos llegó en 1959, una auténtica joya influenciada por el bebop y el calypso, era ‘Have Love will Travel’ y sonaba así:


De inmediato muchos artistas integraron este éxito entre sus repertorios, pero sin aportar nada que lo diferenciase del original. Hasta 1964, cuando se publica un 7’’ pulgadas que lleva el mismo nombre. Eran The Imperialites, una banda de San Diego de la que nada se sabe, tan efímera que incluso se duda de su existencia. De hecho, puesto que publicaron su single con el sello Imperial Records, todo hace suponer que en realidad eran un grupo de músicos de estudio de la compañía. Por su puesto, este es su único trabajo titulado “Let’s Get One” (Imperial Recs, 1964) que en su cara-b incluían esta tremenda versión del ‘Have Love will Travel’ convertida ya en auténtico rhythm’n’blues:


Tan solo un año después, cuatro chavales de Tacoma, en las afueras de Seattle, publican su álbum de debut, y casi sin saberlo (hasta tiempo después), el rock, el garage, y eso que luego se llamó _actitud_ habían cambiado para siempre. Eran The Sonics:, y entre las muchas versiones de aquel “Here are The Sonics” (Etiquette, 1965) estaba esta nueva versión del “Have Love will Travel” que les convertiría en sus dueños para siempre:


Otro fenómeno a tener en cuenta es el de apropiarse de canciones tradicionales o temas populares de autoría desconocida. En muchos casos se hace por costumbre y repetición, como el famoso asunto que enfrentó al bueno de Lead Belly contra la élite blanca de su época. El tema en cuestión es 'In the Pines', también conocido como 'Black Girl' y aún más como 'Where did you Sleep Last Night'. Se trata de una canción popular, o más bien anónima que fue cambiando con los años, la mayoría de historiadores coinciden con que la composición data de finales de la década de 1870, en torno al sur de los Apalaches (esto sería al norte dos estados de Georgia o Alabama y popularizada por los presidiarios condenados a trabajar en las minas), y su título variaba habitualmente entre 'In the Pines' o 'Black Girl' según quien la cantase. Pero fue en la década de 1930 cuando uno de los bluesman pioneros, y sin duda alguna el más canalla de todos ellos comienza a popularizarla en otros ambientes, Huddie William Ledbetter, mundialmente conocido como Lead Belly. A pesar de que cantaba habitualmente a pelo, en plan gospel acompañándose con las palmas o golpeando el suelo con los zapatos, y en otras ocasiones con acordeón, fue el primer gran maestro de la guitarra de 12 cuerdas que nadie consiguió tocar como el hasta mucho después. Ya en la década de 1910 comenzó a adaptar muchas sonatas populares entre su repertorio, y entre ellas 'In the Pines' que tituló abiertamente y por primera vez 'Where did you Sleep Last Night'. Sobre sus grabaciones hay mucha ambigüedad, puesto que apenas quedan originales, las más antiguas de Lead Belly conservadas de este tema datan de 1944, y como todo este tipo de obras están guardadas como oro en paño en la Biblioteca del Congreso de los USA y en el Instituto Smithsonian, sin embargo este tema aparece ya grabado numerosas veces desde 1925. Muchos investigadores están convencidos de que Lead Belly debió grabar este tema mucho antes, algunos afirman que se puede autentificar una de ellas de mediados de los 30, mientras otros aseguran que hay documentación que les podría llevar a los años 20, pero sin poder conseguir un original de pizarra, de momento. El asunto, es que haya sido Lead Belly el primero en grabarla o no, (seguramente no) sí fue el primero en convertirla en otra cosa, que ya no era country ni bluegrass. Su grabación de 1944 sonaba así:


Antes incluso había llegado la famosa versión del malvado Bill Monroe de 1941 para sus hordas del KKK, y otras muchas en la misma linea country, ni siquiera Dolly Parton pudo resistirse. El espíritu de Lead Belly siguió vivo a través de muchos artistas menores de rockabilly, pero tendrían que pasar la friolera de 50 años para que se retomara con toda su crudeza, eran los años del _grunge_, y a pesar de que muchos asocian este tema al “Unplugged in NYC” de Nirvana de 1994, fue Mark Lanegan quién en toda esa escena recuperó este tema en su primer álbum en solitario (“The Winding Sheet” 1990) durante un descanso de los Screaming Trees:


Finalmente Delaney Davidson, uno de los últimos genios de este siglo y ya con una importante carrera en solitario tras pasar por los Alpine Cretins o The Dead Brothers, incluyó una versión de 'In the Pines' en su último álbum "Self Decapitation" (Voodoo Rhythm, 2010) en el que se transforma en una especie de crooner cabaretero al estilo Tom Waits para homenajear a toda una generación de guitarristas malditos y artistas suplantados por falsos oportunistas, y además devolviéndole todo su esplendor rural a ‘In the Pines’:


Un caso todavía más polémico, es el de ‘Hey Joe’, considerada canción popular, en este caso sería más correcto tratarla como anónima, sobre un hombre que huye a México después de asesinar a su esposa. Hubo numerosos pleitos sobre su propiedad y su autoría, el caso es que en 1962 un señor llamado Billy Roberts registra la canción en propiedad, sin haberla grabado jamás, y con numerosas acusaciones, tanto de habérsela robado, como de no haber compartido su co-autoría. Según algunas fuentes esta canción tradicional habría nacido en escocia a finales de los años 50, pero en fin, ya es otra historia. Con cambios de editora en los últimos años, legalmente no ha cambiado nada, pero numerosos investigadores proclaman la falsedad de todas las versiones y testigos que dan la razón a Roberts. El hecho es que así la registró en 1962, aunque tardó varios años en grabarla (todavía más sospechoso):


La versión más conocida en todo el mundo es evidentemente la grabación realizada en 1966 por Jimi Hendrix que incluiría en su álbum de debut con The Jimi Hendrix Experience “Are You Experienced?” (MCA, 1967), que respetaba a su modo los tiempos de la registrada por Roberts, pero convertida esta vez sí, en un clásico eterno del rock’n’roll:


Pero lo más interesante es que a pesar de toda esa polémica, la primera grabación de este tema la hicieron unos mocosos de Los Angeles, The Leaves, una banda de garage, de underground, el lumpen de la industria de la época, unos chavales que habían comenzado haciendo música surf, y que hasta aquel momento lo más relevante de su carrera había sido talonear a Captain Beefheart & his Magic Band en una fiesta universitaria. Y así, sin más en noviembre de 1965 publicaron su segundo single “Hey Joe” (Mira Recs, 1965), que contenía esta versión totalmente garagera, y que de no ser por el peso de Hendrix hubiese sido eterna, tras ellos muchas bandas como Music Machine, The Standells o los más famosos The Byrds la grabaron inmediatamente en 1966, y todos optando por su versión. Así sonaba ‘Hey Joe’ según The Leaves:


El rock conquistó el mundo, y comenzó a cambiar de idioma, en los paises no anglosajones las bandas de rock’n’roll comenzaron tocando todos aquellos temas de éxito que llegaban en inglés, hasta que comienzan a traducirse las letras al español, al francés, italiano, alemán o neerlandés sobre todo. Poco a poco, con el fenómeno ye-yé las versiones se transformaron en otra cosa, cambiando las letras para crear productos a la medida de sus propios mercados. Otro día dedicaremos mucho tiempo a esto, pero no me podía despedir sin confirmar que por supuesto la trágica historia de ‘Hey Joe’ también se convirtió al castellano. Fueron los mexicanos Los Locos del Ritmo, la banda pionera del rock en español ya a finales de los 50 quienes primero se atrevieron. En 1967 en un ep con cuatro versiones (en la que la principal era la del ‘Black is Black’ de Los Bravos, pero aquí por supuesto el negro era negro) incluían este ‘Hey Joe’, que si bien se limitan a traducir, desde luego en la España de la ministra Aído se hubieran metido en muchos problemas...


Pero los años 60 dieron para mucho más, el apropiacionismo tiene tantas formas como canciones se han escrito, pero ya lo iremos destripando poco a poco. Los 70 fueron más aburridos, hasta que con el punk y la new wave todo fue distinto, en los años 80 se recuperó aquel espíritu que se sacudía los complejos y no tenía reparos en reconocer sus filias ni sus limitaciones técnicas... luego se democratizó la tecnología y el sampler. Las categorías de la copia se volvieron infinitas, pero lo intentaremos.


Mon Falcón
Ver artigo orixinal en LdN con enlaces, discografía, comentarios, etc...
[Publicado en Libro de Notas o 24-06-2011]

12º Aniversario RIF-ROCK

Hola RifRocKerZ todos!!! 
Xa temo-la programación do 12º Aniversario
Algunha das cousas que tiñamos pensadas non poden ser nestas datas así que se quedan pendientes para máis adiante. Aquí está o programa definitivo:

Sábado 2 de Xullo: 
concerto da RIFROCKERZ BLUESBAND 
+ sesión de BIBLIOTECARIO YEYÉ.
A RifRocKerZ BLUESBAND, coma sempre dirixida por Paco Charlín e Piti 'drumz', e acompañados nesta ocasión polo mestre Karlos Abal, chamarán ás portas da percepción para ofrecernos un concerto de homenaxe a The Doors, na noite quese cumpren 40 anos da morte de Jim Morrison. E despois do concerto, sesión a cargo de BIBLIOTECARIO YEYÉ (dos Metralletas Lecheras) cun menú de freakbeat, psych, hardpsych, garage, e soul-yeyé!!!

Sábado 16 de Xullo: 
concerto de PARTÍCULAS INESTABLES 
+ sesión de KURCO SoundSystem.
Para pechar o programa do aniversario, chega ó Rif-Rock novamente o directo de PARTÍCULAS INESTABLES, cunha nova transformación dos seus enxéndros de pensamento mecánico... e despois, sesión a cargo de KURCO SoundSystem!!!

Ademáis completámo-lo programa cos convidados habituais da nosa cabina:
- Venres 8 de Xullo: sesión de Marinocha.
- Sábado 9 de Xullo: sesión que enfrontará a Cacatone VS. Comomepos.
- Venres 15 de Xullo: outra ob-sesión de Munstaphà.


Xa sabedes que podedes seguir informados no blog dos RifRocKerZ e no noso Facebook.

E sobre todo, non vo-lo perdades!!!

miércoles, 22 de junio de 2011

Combo Dinamo "Quieto, Muere, Resucita"

Encántame este disco!!! para non liarnos moito mellor vos deixo a reseña que fixeron en La Fonoteca, facédevos con el como sexa, un discazo!!!
“Una voz desde lo alto: Quieto, muere, resucita!!!” (F. F. Rego - La Fonoteca).
En el 2011 Combo Dinamo vuelven a la carga con “Quieto, Muere, Resucita!!!” (Combo Dinamo, 2011), doce canciones entre las que nos encontramos con “La aguja en el ojo del camello”, adaptación al castellano del “Needle in the camel's eye” de Brian Eno. Un trabajo grabado en los estudios Abrigueiro de Friol (Lugo) con Arturo Vaquero y Jahel Piñeiro. Su sugerente título coincide con el de la película rusa “Quieto, Muere, Resucita” (Vitali Kanevsky, 1989).
Desde la autoedición Combo Dinamo cuidan hasta el más mínimo detalle de unos discos que si por algo se caracterizan es por sus brillantes diseños. En esta ocasión además de la edición en CD convencional se atreven con una edición deluxe limitada a 300 copias numeradas a mano en vinilo blanco+CD.
La evolución del grupo queda patente en un trabajo en el que dominan a la perfección los medios tiempos luminosos y los cortes armados a base de guitarras electrificadas. En temas como la inicial “La explicación” se dejan llevar por el pop luminoso con tintes clásicos para en “Causa perdida” –elegido como single- acercarse alpower pop reposado con arreglos elegantes y melodías pegadizas.
En cortes como “Quieto, muere, resucita!!!” o “Un cadáver exquisito” las guitarras se aceleran y percibimos una clara influencia británica (Kaiser Chiefs, The Hives, Franz Ferdinand), en otros como “Todo te da igual” se dejan llevar por el power pop, los aires ochenteros y la psicodelia; y en “Bolero plástico” experimentan con los efectos y las melodías efectivas. 
.
COMBO DINAMO "Quieto Muere Resucita"
(Combo Dinamo - autoedit., 2011)


Facédevos con Quieto Muere Resucita no bandcamp de Combo Dinamo.



Novedades Carminha "Jódete y Baila"

O último álbum de Novedades Carminha xa se publicou hai un par de meses, pero agora volve a estar dispoñible de balde no seu bandcamp, así que aquí volo deixo. Seguro que moitos de vos xa o tedes máis que rillado, sobre todo en directo, pero por se aínda queda algún despistado... 


NOVEDADES CARMINHA "Jódete y Baila"
(Lixo Urbano, 2011)





preparádevos para este sábado...

martes, 21 de junio de 2011

12º Aniversario: tributo a The Doors.

Ben, xa sabedes que o noso aniversario é o 2 de xullo, e van 12... pero este ano ademáis cumprense 40 do pasamento de Jim Morrison (o 3 de xullo, é que hai 40 anos cairon moitos seguidos...), así que igual que no pasado setembro fixemos con Hendrix, e anos antes coa Velvet Underground, desta vez tamén montamos unha banda para facer un bó tributo a The Doors. A RifRocKerZ BluesBand contará coma sempre con Paco Charlín e Piti, e desta vez con Karlos Abal como invitado de luxo para unha noite moi especial que ningún de vos deberiades perder...


12º Aniversario Rif-Rock. confirmados ata agora...

Xa imos tendo algunhas cousas confirmadas para o 
12º Aniversario do RIF-ROCK 

A falta de incluir algunha cousa máis si é posible (por que algún concerto que queriamos incluir neste programa xa o tivemos que aplazar para agosto) e organizar tóda-las sesións, xa podemos confirmar un par de concertos:

O Sábado 2 de Xullo, concerto da RifRocKerZ BLUESBAND, coma sempre dirixida por Paco Charlín e Piti 'drumz', e acompañados nesta ocasión polo mestre Karlos Abal, chamarán ás portas da percepción para ofrecernos un concerto de homenaxe a The Doors, na noite que se cumpren 40 anos da morte de Jim Morrison. E despois do concerto, sesión a cargo de BIBLIOTECARIO YEYÉ (dos Metralletas Lecheras) cun menú de freakbeat, psych, hardpsych, garage, e  soul-yeyé!!!

E o Sábado 16 de Xullo, será o turno do directo de PARTÍCULAS INESTABLES, nunha nova transformación que pechará o programa do aniversario cos seus enxéndros de pensamento mecánico... e despois, sesión a cargo de KURCO SoundSystem!!!


jueves, 16 de junio de 2011

Charles Bronson "The Mechanic"



Unha escena final perfecta para A Vinganza de Charles Bronson, mañán unha nova entraga da ob-sesión en serie.
Esta é The Mechanicunha das mellores de Bronson, que algún lumbreras a traduxo en español como "Friamente... sin motivos personales", había que darlle pero ben... logo hubo un par de imbéciles que pensaron que podían facer unha remake desta peli este mesmo ano, que vergoña...


The Mechanic.
(1972, USA - dir: Michael Winner)
int: Charles Bronson e Jan-Michael Vicent.



*esta é a escena final, si queredes ve-la peli completa tamén a tedes en youtube (1ª parte)

Expérience "Positive Karaoke with a Gun"

Seguimos introducindo a sesión de mañan con máis cousas raras. Por fin atopei nun armario, o fantástico "Positive Karaoke with a Gun / Negative Karaoke with a smile" (a parte negativa é o dvd que o acompaña) dos franceses Expérience, sen dúbida un dos mellores álbumes de versións dos últimos tempos, por non decir que o mellor do que vai de século. Michel Cloup fundou Exèrience tra-la disolución da súa anterior banda, Diabologum, seguramente o maior referente do indie francés, e ata hoxe catro discazos ben repartidos no tempo. Este é o seu terceiro álbum, completamente cheo de versións, case todas en francés, por suposto, dende a tremenda que fai de Gil Scott-Heron 'La Révolution ne sera pas Télévisée' (que foi a desculpa para buscalo), seguindo por Public Enemy, A Tribe Called Quest ou Moonshake, ata Shellac, para rematar coa irreverente 'This is not a Love Song' dos PiL.

EXPÉRIENCE "Positive Karaoke with a Gun"
(Green Ufos / Boxson, 2005)


faite con Karaoke Positivo!


Beastie Boys "Check your Head"

Un dos mellores álbumes do século pasado sen ningunha dúbida. Nas últimas semanas nos centramos bastante na música negra a varios niveles, e este é un álbum feito por tres tras tipos caucasianos bastante enclenques que deixan en rídículo a tódo-lo establishment do afro que se lle poña diante, ó máis puro estilo Charles Bronson, por iso será moi protagonista na sesión de mañán... "Check Your Head" foi o quinto álbum de estudio dos Beastie Boys, que en realidade pretende ser un retrato de NYC, e demostran que non fai falla ser un gangsta de Harlem para facelo. Espectacular a súa mestura de hardcore e punk, con jazz e funk, todo rapeado e sampleado, nun acabado coma nunca máis conseguiron, dende o alucinante 'Funky Boss', o tributo a Jimi Hendrix 'Jimmy James', os sample de Bob Dylan (I'm Going back to NYC) en 'Finger Licking Good', o punk de 'Time for Living' ou as historias de autobus de linea en 'Mark on the Bus'. Imprescindible.


BEASTIE BOYS "Check Your Head"
(Grand Royal/Capitol, 1992)


descárgao no blog HipHopenlaZona:




Frank Soutelo Vs. Sindo Romero

Igual un destes días vos conto cal é de verdade o mellor superdetective cambadés...

DOMINGO TABUYO "Svea Kött (Carne Sueca)"
(Ed. Xerais, 2011) Ficha en Xerais.



MIGUEL ANXO FERNANDEZ "Lume de Cobiza"
(Ed. Galaxia, 2011) Ficha en Galaxia.


miércoles, 15 de junio de 2011

descarga "Afrobeat & Voodoo Rhythm vol.2"

Aquí tedes unha selección da sesión panafricanista do pasado venres 10, Afrobeat & Voodoo Rhythm, que continúa a serie comezada co Munstapha goes to Africa, e que desta vez se centrou no highlife e no afrobeat de Nixeria, Ghana,  Senegal e Camerún para rematar coma sempre en Etiopía. Inclúe temas do xigante Fela Ransome Kuti, o creador de ritmos imposibles Tony Allen, e clásicos eclécticos como Manu Dibango, Peter King e Orlando Julius, os ghaneses Marijata e Oscar Sulley xunto coa Uhuru Dance Band e para rematar coa clase etíope dos Wisdom e Wallias Band.

PSYCH.MUNSTAPHÀ "Afrobeat & Voodoo Rhythm Vol.2"
(sesión Rif-Rock 10-xuño-2011)


descarga Afrobeat&Vudú2!


Este Venres nova entrega da Vinganza de Ch.Bronson!


Todo listo para ob-sesión deste venres, así de rápido... 


Archie Bronson Outfit "Coconut"

Non sei como o ano pasado se me escapou este álbum. Os británicos Archie Bronson Outfit foron unha das miñas maiores debilidades durante un tempo hai uns cantos anos, sobre todo dende o seu debut "Fur" do 2004, con aquel extrano derivado do kraut tan contundente e impredecible, logo con "Derdang Derdang" quixeron chegar a un maior público e xa non lles foi tan ben. Con este "Coconut" seguen a buscar o seu camiño, por moitas vías distintas, pero semella que se preocuparon máis de facer un bó álbum que de gustar a moita xente, e iso é o que vale. Para a producción contaron con Tim Goldsworthy (habitual de traballos de LCD Soundsystem, The Rapture ou Hercules & Love Affair) pero pouco o nada se nota a súa paixón polas pistas de baile, só den dous temas se deixan levar... O resto é unha escapada dos A.B.O. cara ó seu lado máis sucio e ruidoso, dando renda solta á súa implacable mestura de kraut, psychodelia, garage, powerpop, e toda a súa base rítmica post-punk... Esperando que os ramalazos bailongos sexan só un capricho pasaxeiro, se siguen así non se me volverá pasar ningún dos seus discos...

ARCHIE BRONSON OUTFIT "Coconut"
(Domino, 2010)


Faite con el no blog Los Mundos de Fede:
*Los Mundos de Fede comparte os enlaces recentes só através do Facebook de Fede, así que solicitadelle amizade para acceder a tódo-los seus contidos. Sempre moi recomendable.


martes, 14 de junio de 2011

Lüger "Concrete Light"

Novo traballo dos madrileños Lüger, despois de facernos alucinar co seu debut homónimo ("Lüger", 2011) do ano pasado, de kraut-rock e con tóda-las variables posibles da Kosmische Musik, psychodelia e rock espacial, para entregarnos desta vez outros seis temazos que xa presentaron no festival SXSW de Austin alá por marzo. "Concrete Light" mantén tódo-los ingredentes do seu debut, engadíndolle aínda máis enerxía dende o seu arranque con 'Monkeys Everywhere' e 'Dracula's Chauffeur wants more', a rítmica de 'Hot Stuff', as transicións das dúas partes de 'Shirokovsky Pallasite' ata a despedida de ambient orientalista de 'Zwischenspiel-Quidquid latet apparebit'. Un discazo que aínda supera ó anterior.

LÜGER "Concrete Light"
(Marxophone/Lüger, 2011)



para a descarga ide ó bandcamp de Lüger:



lunes, 13 de junio de 2011

10 anos de Rock en Costa, e adeus...

Este pasado Sábado (11 de xuño) celebrouse en Compostela a 10ª edición do  Festival Rock en Costa, todo un clásico da escena compostelana que cada ano organiza a Asocición Xurásica no barrio do Castiñeiriño, e como parece nestes tempos que corren, é outro deses clasicos da cultura de Santiago que se despide. Segundo a organización: o festival ROCK EN COSTA naceu a principios de século como extensión da actividade da Casa Xurásica, o local de ensaio polo que pasaron boa parte dos grupos de rock composteláns dos últimos tempos, de Fame Neghra aos Fulsomes ou os Redullos, pasando por Samesugas, Por Teléfono, Street Fighter ou Pollegros. Nas súas dez edicións, o festival destacou polo seu compromiso cos barrios como motores culturais das cidades e pola aproximación entre as músicas de Galicia e Portugal


Non sei os motivos da despedida, pero en calqueira caso, unha auténtica mágoa. Para despedir o Rock en Costa, os escollidos foron The Homens, L'Uomo di Goma, Royalties, Samesugas e o retorno cinco anos despois dos Redullos. Para os que non puidemos asistir, recoméndovos a crónica que fixeron na web Pista Oculta, seguro que nos próximos días se iran publicando moitas máis, pero esta entre as inmediatas, esta é a máis completa, con vídeos e demáis.


E aquí vos deixo os videos que nos ofrecen con tres das cinco bandas, The Homens, L'Uomo di Goma (que se chamarán de aquí en diante Mato Grosso) e o especial reencontro dos Redullos:


jueves, 9 de junio de 2011

documental "Fela Kuti. Music is the Weapon"

Este documental xa o compartimos neste blog antes de algunha sesión adicada ó afrobeat, ou respecto de algún artigo sobre Fela Kuti, pero en calqueira caso aquí vo-lo deixo de novo, desta cunha calidade un pouco (so un pouco) máis decente e subtitulado en castelán. 
Fela Kuti, Music is the Weapon é un documental rodado ó longo de 1982 polos directores franceses Stephane Tchal-Gadjieff e Jean-Jacques Flori, incluíndo actuacións de Fela coa súa banda, momentos de backstage e mesmo na rúa, e moitos fragmentos de entrevistas, co protagonista, con varias das súas mulleres, etc... un documento imprescindible para achegarse á figura de Fela Kuti nun dos momentos con máis actividade socio-política da súa carreira.



Fela Kuti. Music is the Weapon.
1982, Stephane Tchal-Gadjieff & Jean-Jacques Flori (Fra-UK)
documental

Máis libros sobre Fela Kuti


CARLOS MOORE:
Fela, Fela, This bitch of a Life.
(Allison & Busby Eds, 1982, reed. 2010)

Esta foi a primeira biografia oficial (autorizada) sobre Fela Kuti, publicada en 1982. O seu autor é o etnologo e politólogo cubano Carlos Moore (Charlie Moore), fervente teórico da revolución ata que comezou a publica-los seus polémicos traballos contra a manipulación racial do castrismo, e que hoxe en día ocupa todo o seu tempo ós estudos pan-africanistas (normalmente localizados na trata de esclavos e nos procesos migratorios destino a América e toda-la súa herencia cultural) e na oposición ó réxime dos Castro por un tema moi pouco coñecido. Pero houbo un tempo, no que os seus estudos pan-africanistas o levaron a se-lo primeiro biógrafo oficial de Fela Kuti, publicando en 1982 este fantástico Fela, esta puta vida!, Dende 2009 veñen facéndose novas reedicións, as primeiras en inglés a cargo de Lawrence Hill Books, logo no 2010, e xa no 2011 o temos en portugués. (igual no 2012, ou no 2020 a alguén lle interesa publicalo en castelán. Aquí tedes ó autor falando do seu libro na campaña de presentación da reedición publicada en brasil a comezos deste mesmo ano:



TREVOR SCHOONMAKER (ed)
Fela, from West Africa to West Broadway.
(Palgrave McMillan, 2002)

Este libro é unha recopilación de artigos, ensaios, entrevistas, fotografías e ilustracións realizadas con, ou sobre Fela Kuti e o seu entorno. Todos eles realizados por autores que o coñeceron. En liñas xerais trata de expoñer o universal da súa figura e da súa proposta, en tóda-las posibilidades e posibles adxetivos: coma superhome, coma deus na terra, coma predicador, coma o Black President, coma o rei do afrobeat, coma artista visionario, coma estrela máxima do rock'n'roll way of life do planeta, unha auténtica máquina sexual, o enfermo, o tramposo, e o que lles quitou a venda dos ollos a todo un continente. Os conflictos co goberno, o asalto á república de Kalakuta. Sempre esaxerado, pero nunca suficiente, esta é a liña que siguen todos
De este compendio tamén tedes as referencias, ficha, reseñas etc en GoogleBooks, e tamén unha vista previa:



TREVOR SCHOONMAKER (ed)
Black President. The Art and Legacy of Fela Anikulapo Kuti.
(NMCA, 2003)

Do mesmo editor segue na mesma onda que o anterior. Recopila todo tipo de artistas influídos por Fela Kuti, músicos, grandes orquestas, rapeiros e djs, artistas plásticos e gráficos, a súa herencia política e poética, e tamén inclúe un relato de 1980 que recrea ficticiamente os seis últimos meses de vida de Fela. Pero este exemplar xa é moito máis dificil de conseguir.


E por último un artigo bastante curioso que me atopei buscando discos.
Titúlase Yabis. A Phenomenon in the contemporary Nigerian Music o seu autor é Michael Olatunji, profesor no departamento de música dunha das universiades de Lagos, e está publicado no The Journal of Pan African Studies (JPAS), nel explica como o 'yabis' son cancións satíricas que ríen de todo o que formalmente é intocable política ou relixiosamente, o que  para os Yoruba eran os 'efe' e que Fela Kuti conseguiu exportar a tóda-las demáis etnias nixerianas e máis alá. Tedes o artigo en pdf.


"Fela: The Life and Times of an African Musical Icon" de M.E.Veal

Este libro é un dos máis completos de todos cantos se escribiron sobre Fela Kuti. O autor, Michael E. Veal, é un profesor da universidade de Yale especializado en etnomusicoloxía, adicado á investigación da música afroamericana e a tódo-los fenómenos musicais fusionados do caribe e de África. E Fela Kuti foi unha das súas maiores obsesións.
O libro Fela: The Life and Times of an African Musical Icon, pretende ser unha biografía total. Trata tódo-los aspectos vitais e artísticos da estrela nixeriana, a música, o highlife, o afrobeat, o quén-era-quén no mundo do afrobeat, as súas mulleres, a represión do goberno, as drogas, a promiscuidade, os enfrontamentos co exército, o sida, a política e a incomprensión de occidente. Todo tratado cun rigor impecable en máis de 300 páxinas 


Michael E. Veal "Fela: The Life and Times of an African Muscial Icon"
(Temple University Press, 2000)

Aquí tede-la ficha e reseñas do libro en Google Books, e tamén a vista previa (non está completa) da obra:

miércoles, 8 de junio de 2011

The BellRays "Meet The BellRays"

Non é normal que neste blog compartamos un álbum recopilatorio deste tipo. En realidade quería compartir o último traballo dos BellRays ("Black Lightning" do 2010, que non atopo por ningún blog, eu o teño en vinilo, así de momento non podo subilo, pero xa aparecerá por ahí en dixital). Así que tiramos polo camiño de medio e traiovos este "Meet The BellRays" do ano 2002. Eu coñecinnos daquela con este álbum, pero en realide é unha recopilación dos dous anteriores álbumes publicados naquel momento só nos USA: "Let it Blast" (1998, Vital Gesture/Scooch Pooch), e o "Grand Fury" do 2000 publicado por Uppercut Recs e Vital Gesture. 


Así este "Meet The BellRays" pretendía se-la súa presentación a nivel mundial, co mellor dos seus dous álbumes máis explosivos. E vaia se o conseguiron... Con "Let it Blast" asombraron a toda escena con esa mestura de Aretha Franklin con The Stooges, que non fixo máis que mellorar en "Grand Fury" o resto da historia xa a coñecemos todos... entre medias un lp compartido coma se fose un split cos Streetwalkin' Cheetahs titulado "Punk, Rock and Soul" en 1999.

De todos xeitos tamén vos deixo os enlaces dos dous álbumes por separado, 200% recomendables!!!



THE BELLRAYS "Meet The BellRays"
(Vital Gesture, 2002 - Poptones/Telstar))